Waarom onze narcistische partner, directeur of zelfs president eigenlijk een verborgen cadeautje kan zijn,

en wandelingen in de natuur met je eeuwige bestie je uit de modder helpen komen.

Veel mensen die ik persoonlijk ken, niet alleen patiënten, zijn vertrouwd met het thema. Ik weet dat het niet de meest alledaagse uitspraak is, maar voor mij was dit inzicht VERLOSSEND.

Het is ook in mijn leven een groot thema geweest, dat zich in verschillende vormen heeft aangediend. De details zijn lelijk.

Ik voelde me elke keer opnieuw het slachtoffer. Wat doen ze me aan? Ik wilde hen veranderen, tot inzicht brengen, in discussie gaan, mezelf verdedigen, want zij deden mij en mijn geliefden pijn, ze maakten mijn leven kapot. En dat moest maar eens ophouden. Ik wilde rechtvaardigheid!

Mijn stijl was duidelijk vechten, misschien heb jij een andere stijl, zoals vluchten of bevriezen, of nog iets anders. Waar het om gaat is dat we ons op zulke momenten onveilig voelen en dat we in een soort van overlevingsmodus terechtkomen.

Het is slopend, verwarrend, overheersend, leegzuigend, destabiliserend, destructief, existentieel. Ik voelde me vaak MACHTELOOS!

Het beste advies dat je kan krijgen als je te maken hebt met een rasechte narcist is:

“Omdraaien en heel ver weglopen.”

Maar wat als we dat niet kunnen? Wat als weglopen betekent dat je jezelf gedurende 4 jaar in een grotje moet wegstoppen, of dat je je kinderen niet meer kan zien, of dat zelfs leven geen optie meer is? 

Of wat als je na het vluchten steeds opnieuw in destructieve relaties belandt?

De kans is groot dat deze stress je lichaam zwaar zal raken. Te veel, te vaak en te lang zulke stress ervaren kan leiden tot depressie, angst, fibromyalgie, burn-out, CVS, IBS, kortom UITPUTTING.

Dat lees ik in de literatuur, zie ik in mijn praktijk en heb ik zelf ervaren.

Maar wat kunnen we dan doen?

De ander doet ons pijn en lokt negatieve emoties uit. Boosheid, angst, verdriet, schaamte,… 

Die pijn en negatieve emoties zijn het antwoord!

De boosheid die in mij naar boven kwam was ook onverwerkte boosheid uit het verleden. Het sloeg niet enkel op het actuele verhaal. Ik heb mezelf toegestaan om boos te zijn, ik uitte de boosheid op allerlei manieren, vrienden en familie hebben het geweten (bedankt voor jullie begrip), het mogen afhakken van de pleister tijdens de verbouwing was (afgezien van de blaren) ook helpend en door de actiekracht van die boosheid heb ik best moedige dingen kunnen doen die voor meer veiligheid zorgden. 

Daarna kwam het verdriet. Er zaten ook vele oude tranen vast die nog niet de kans hadden gekregen te vloeien. Door het actuele verhaal en het bijbehorende verdriet konden ook de oude tranen mee naar buiten komen. Dank je wel intiemies, dat jullie me niet hebben gesust, maar me hebben laten wenen. 

Daarna werd ik rustiger en kon ik zien welke grip “zij” hadden op mijn leven, of beter gezegd, welke macht ik hen gaf op mij. Ik zag plots andere manieren om mijn grenzen aan te geven, om mijn waarheid te zeggen zonder te verdedigen. Als er een aanval kwam voelde ik me niet meer zo wankelen. 

En na vele jaren leerde ik dat mensen met destructief gedrag eigenlijk zelf slachtoffers zijn. En dat zij degene zijn die eigenlijk het meeste pech hebben. Zij zitten vast in hun destructieve patronen. Die zijn van hen, niet van mij. 

Ik voelde voor het eerst mededogen. Als er daarna nog een aanval kwam, kon ik zien dat zij zelf ergens mee worstelden. Maar nu haakt het niet meer op mij in, het glijdt van me af. Ik kan nu denken; “Ocharme, ze kunnen of weten eigenlijk niet beter.” En ik ga verder met m’n eigen bezigheden, op mijn eigen manier.

Ik moest dus eerst mijn eigen negatieve emoties het podium geven, ze laten bewegen in mij, en erop vertrouwen dat ze me helpen groeien en sterker maken. Dat heb ik trouwens nog steeds te doen, het helpt me met alle thema’s.

Nu voel ik me sterker, zonder die enorme krachtsinspanning. 

En nu kan ik met volle overtuiging zeggen dat als dat alles niet was gebeurd en de mensen die het me moeilijk maakten er niet waren geweest, dat ik die zachte kracht in mezelf niet had gevonden. Dus; “Dank je wel beste mensen wiens naam ik niet zal noemen.”

Sommige mensen leren weer eigenaar te worden van hun eigen leven, of hun eigen waarheid uitspreken. Anderen leren zichzelf meer naar waarde schatten.

Dit neer schrijven doet me realiseren dat de hoogste vorm liefde misschien wel de liefde is voor onze zogenaamde vijanden. Het is makkelijk om je fijne vrienden, fantastische kinderen en liefdevolle partner graag te zien. Maar liefde voelen voor je destructieve (ex)partner, (ex)directeur of president… dat is andere koek.

Hen niet demoniseren, maar zien als worstelende mensen, en zelf rustig en duidelijk mijn grenzen aangeven en waarheid zeggen, helpt mij daarbij. 

Misschien is dat wel de weg naar vrede, of toch alvast in mijn kleine leventje.