Ik stelde voor om te gaan mediteren thuis, zodat ze ook zelf kan bijdragen aan haar ontspanning en pijnverlichting. 

Maar tot nu toe kon ze zichzelf niet zover krijgen. Ze vindt dat ze steeds moet kunnen werken en zorgen voor alles en iedereen. Ze voelt zich schuldig als ze tijd maakt voor zichzelf. 

“Weet je, ik ben nogal een nuchtere vrouw en ik denk dan dat dat niks voor mij is.”

Tot vandaag.

Met een trotse glimlach stapte ze binnen en zei: 

“Ik heb het gedaan, hè! En eigenlijk valt dat best mee.”

Haar reden om toch te starten? “Omdat ik vandaag naar hier kwam en niet wéér wilde zeggen dat ik niet had gemediteerd.” Maar wat begon als een verplichting, werd een openbaring:

👉 "Je denkt aan niks anders."
👉 "Ik had op dat moment geen pijn."
👉 "Ik ben heel blij dat ik die eerste stap heb gezet, want het heeft echt deugd gedaan."

Hoe vaak laten we zelfzorg wijken voor alles en iedereen? Hoe vaak denken we dat ‘stil zitten’ niets doen is? Terwijl het misschien wel het krachtigste is wat we kunnen doen.

Zou jij ook meer willen mediteren? Probeer dan "Mediteer met Annelies", beschikbaar op Spotify.